พระสิวลี จัมโบ้ (ตอกโค้ดรวย+ หลังตะกรุดเงิน 1ดอก) ครูบาพิรุณ วัดชัยมงคล เชียงใหม่ (เลี่ยมกรอบพร้อมใช้)

 (( พระสิวลีจัมโบ้ ))

ครูบาพิรุณ วัดชัยมงคล เชียงใหม่

(( พระเกจิอาจารย์ล้านนา ผู้เชี่ยวชาญในการสร้างพระสีวลีท่านหนึ่งในล้านนา ))

++ ตอกโค้ดรวย ทั้งด้านหน้า และหลัว

++ หลังตะกรุดเงิน 1ดอก

++ เลี่ยมกรอบพร้อมใช้

++ สร้างน้อย หายาก

++ รับประกันแท้

***********************************

พระสิวลีจัมโบ้ สร้างจากผงพุทธคุณ และมวลสารศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ที่ครูบาพิรุณได้เก็บรวบรวมไว้ผสมกับมวลสารเก่าของหลวงปู่โต๊ะ

ที่เหลือจากการสร้างพระปิดตา รุ่นแรก วัดชัยมงคล เมื่อครั้งที่หลวงปู่โต๊ะ ได้มาสร้างพระปี 2522 ซึ่งหลวงปู่โต๊ะได้บรรจุกรุไว้ที่วัดชัยมงคล

===========================

พระสีวลี ผู้เป็นเลิศทางด้านมีลาภมาก

พระสีวลี หรือ พระสีวลีเถระ เป็นหนึ่งในแปดสิบพระอสีติมหาสาวกองค์สำคัญในสมัยพุทธกาล ที่พระพุทธเจ้าทรงยกย่องให้เป็นเอตทัคคะผู้มีลาภมาก ด้วยผลบุญกุศลกรรมที่ทำมาตั้งแต่อดีตชาติ เรื่องราวของพระสีวลี สอนพุทธศาสนิกชนให้ตระหนักถึงการทำบุญกุศลที่มีจิตตั้งมั่น สั่งสมบุญในสิ่งใดที่ขาดแคลน จักเป็นบุญกุศลใหญ่

พระสีวลี ผู้มาพร้อมโชคลาภและความโชคดี ตัวแทนของความร่ำรวย ความอุดมสมบูรณ์ เมื่อท่านเยื้องย่างสู่ที่ใด แม้ที่แห่งนั้นจะแห้งแล้งกันดารเพียงใด จะมีลาภสักการะเกิดขึ้นอย่างพรั่งพร้อมบริบูรณ์ ความโชคดีของท่านเผื่อแผ่ไปถึงผู้คนรอบข้าง พุทธศาสนิกชนหลายคนจึงเกิดความเลื่อมใสศรัทธา เสาะแสวงหาบูชาองค์พระสีวลี เพื่อความเป็นสิริมงคล เสริมโชคลาภ ให้ชีวิตพูนด้วยทรัพย์สมบัติ

======================================

คาถาบูชาพระสีวลี

ตั้งนะโม 3 จบ

สีวะลี จะ มหาเถโร เทวะตานะระปูชิโต โสระโห ปัจจะยาทิมหิ อะหัง วันทามิ ตัง สะทา

สีวะลี จะ มหาเถโร ยักขาเทวาภิปูชิโต โสระโห ปัจจะยาทิมหิ อะหัง วันทามิ ตัง สะทา

สีวะลี เถระคุณัง เอตัง โสตถิ ลาภัง ภะวันตุ เมฯ

======================================

คำอธิฐานขอลาภจากพระสีวลี (โดยหลวงพ่อเกษม เขมโก สุสานไตรลักษณ์ จังหวัดลำปาง)

ตั้งนะโม 3 จบ

สิวะ ลีมะหา เถรัง วันทามิหัง ( ๓ จบ )

มะหาสิวะลี เถโร มะหาลาโภ โหติ มะหาสิวะลี เถโร ลาภัง เม เท ถะ

==================================

คาถาหัวใจพระสีวลี

สวดว่า

"นะชาลีติ"

คำแปล

นะ หมายถึง นอบน้อม มีสัมมาคาราวะ

ชา หมายถึง ขวนขวายเรื่องการงาน

ลี หมายถึง ไม่นอนมาก ไม่นอนดึก ไม่ตื่นสาย

ติ หมายถึง ว่าโดยทั้งหมด

หากต้องติดต่อลูกค้า คุยกับผู้ใหญ่ ติดต่องานสำคัญต่างๆ สวดว่า

"นะชาลีติ ประสิทธิลาภา"

=================================

(( ประวัติครูบาพิรุณ สิริจันโท วัดชัยมงคล จ.เชียงใหม่ ))

ครูบาพิรุณ บวชตั้งแต่เป็นสามเณรในปี พ.ศ.2519 และได้เรียนนักธรรมจนสอบนักธรรมชั้นตรี นักธรรมโท และนักธรรมเอกได้ตามลำดับ เมื่อคราวที่วัดจัดงานปริวาสกรรม จึงได้พบกับอาจารย์วิรัตน์ จัตตมโล เริ่มสนใจพระกรรมฐาน นั่งสมาธิจนลืมฉันข้าว ฉันน้ำ

และก็ได้ออกเดินธุดงค์กับอาจารย์วิรัตน์ อยู่หลายปี ตอนที่ยังเป็นสามเณร และก็ได้พบกับพระอาจารย์ที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้กับสามเณรพิรุณ ก็คือ หลวงปู่กลั่น อินทธัมโม (ฉายา ตาเรดาร์ ตาทิพย์) แห่งวัดทุ่งศรีน้อย อ.เกษตรวิสัย จ.ร้อยเอ็ด สามเณรพิรุณตั้งใจเรียนวิชาทุกอย่างที่หลวงปู่สอนให้จนเป็นที่พอใจของหลวงปู่

แล้วก็เดินธุดงค์กับหลวงปู่มาที่เขาวงพระจันทร์ จ.ลพบุรี และก็เดินธุดงค์ไปทั่วตามที่หลวงปู่พาไป สามเณรพิรุณคิดถึงพ่อแม่เลยขอเดินทางกับมาที่เชียงราย แต่การกลับมาคราวนี้ทำให้พ่อแม่แปลกใจ เนื่องจากไม่กลับไปอยู่วัดแต่กลับไปอยู่ที่ป่าช้า สาเหตุก็คือตอนไปธุดงค์ที่ลำปาง ไปเรียนรู้กับหลวงปู่เกษม เขมโก และท่านก็ได้แนะนำให้สามเณรไปฝึกจิตอยู่ในที่เงียบสงบ และไม่มีที่ไหนที่เงียบและเหมาะกับการฝึกจิตได้เท่ากับป่าช้าอีกแล้ว

ครั้นสามเณรพิรุณได้กลับมาที่เชียงรายและได้ปฏิบัติตามคำสอนของหลวงปู่เกษมแนะนำ และในช่วงที่กำลังอยู่ที่ป่าช้านั้น ก็ได้มีพระรูปหนึ่งมาชวนให้ไปหาหลวงปู่แหวน พอไปพบท่านแล้ว ท่านก็บอกว่า “ให้บวชนานๆ เด้อ” สามเณรพิรุณรับปาก พออายุครบบวชจึงได้อุปสมบทโดยมี พระครูสีลนันทคุณ วัดสีลาอาสน์ เป็นพระอุปัชฌาย์ พระครูสีลาจารโสภิต (คำบาง อชิโต) วัดธัมมิกาวาส เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระอธิการดวงแก้ว ฐิติวณฺโณ วัดสันติวัน เป็นพระอนุสาวนาจารย์

และได้เดินธุดงค์ไปประเทศพม่า ศึกษาวิชาต่างๆ ที่ตัวเองชอบ และกลับมาวัดชัยมงคล จ.เชียงใหม่ จนเป็นเจ้าอาวาสตั้งแต่ ปี พ.ศ. 2533 จนถึงปัจจุบัน

 ================================= กำเนิด 'พระสีวลี' พระอรหันต์ผู้มีลาภมาก ในภพชาติที่พระพุทธเจ้าเป็นพระวิปัสสี พระบิดาที่ทรงเป็นกษัตริย์ได้ทรงเตรียมถวายทานไว้ เพื่อต้อนรับพระพุทธเจ้าและหมู่สงฆ์กว่า ๕๐๐ ร้อยรูป ทั้งยังป่าวประกาศให้ชาวบ้านมาร่วมทำบุญ ชาวบ้านในเมืองปรึกษากันว่า แม้เราจะเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ แต่ก็ต้องการถวายกุศลบุญอันยิ่งใหญ่ อยากถวายทานสิ่งของที่หาได้ยาก และยังไม่เคยถวายมาก่อน ชนิดที่ว่าใครก็พูดไม่ได้ว่าสิ่งนี้ไม่ได้มีในทานของพวกเขา และสรุปว่ายังขาด "น้ำผึ้งดิบ" ซึ่งเป็นของหายากมากในกาลนั้น หาทั้งเมืองแล้วก็ยังไม่เจอน้ำผึ้งแม้หยดเดียว จึงส่งคนไปดักรอซื้อน้ำผึ้งหน้าประตูเมืองทั้ง 4 ทิศ โดยให้ค่าแรงสูงถึงคนละ ๑,๐๐๐ กหาปณะ ซึ่งถือว่าเป็นมูลค่าที่สูงมาก เพราะเพียง ๑๒ กหาปณะ ก็สามารถซื้อวัวได้ทั้งตัวแล้ว ในตอนนั้นพระสีวลีได้เกิดเป็นชาวบ้านแถบชนบทที่อาศัยอยู่ไม่ไกลจากเมืองนัก ระหว่างทางเข้าเมืองได้บังเอิญเห็นรวงผึ้ง รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก จึงตัดกิ่งรวงผึ้งและเดินถือเข้าไปในเมือง ตั้งใจว่าจะเอารวงผึ้งไปฝากคนในเมือง ระหว่างทางมีชาวบ้านเสนอซื้อรวงผึ้งของพระสีวลีเป็นจำนวน ๑ กหาปณะ พระสีวลีสงสัยเหตุใดรังผึ้งจึงมีมูลค่าสูงเช่นนี้ จึงเสนอต่อราคาสูงขึ้นเรื่อยๆ ไปจนถึง ๑,๐๐๐ กหาปณะ ตอนนั้นเองที่พระสีวลีตระหนักได้ว่ารวงผึ้งนี้น่าจะเป็นของที่มีมูลค่ามาก สอบถามชาวบ้านว่าเหตุใดจึงต้องการรังผึ้งมากเช่นนี้ ชาวบ้านจึงได้เล่าเกี่ยวกับพระวิปัสสีพุทธเจ้าและหมู่สงฆ์ พระสีวลีเกิดความเลื่อมใส อยากถวายรวงผึ้งนี้ด้วยตัวเอง จึงฝากชาวบ้านไปบอกคนในเมืองว่า มีหนุ่มคนหนึ่งมีรวงผึ้ง แม้จะขายได้ราคาดีแค่ไหนก็จะไม่ยอมขาย แต่จะขอถวายแก่พระพุทธเจ้าด้วยมือของเขาเอง ชาวบ้านรู้จึงต่างขออนุโมทนาสาธุการ ถึงเวลาพระสีวลีได้ถวายน้ำผึ้งแด่พระพุทธเจ้า พร้อมกราบทูลว่า “สิ่งนี้เป็นบรรณาการของคนยากเช่นข้าพระองค์ ขอทรงรับบรรณาการนี้ด้วยเถิด” พระพุทธเจ้าทรงรับไว้ และได้ตั้งจิตอธิษฐานว่า เมื่อพระสีวลีถวายน้ำผึ้งแด่หมู่สงฆ์ ๕๐๐ รูป ขออย่าให้น้ำผึ้งนี้หมดไป จนกว่าพระสีวลีจะถวายน้ำผึ้งได้ครบทุกรูป และด้วยพุทธานุภาพของพระวิปัสสี ก็เป็นดังเช่นนั้นอย่างน่าอัศจรรย์ใจ เมื่อถวายน้ำผึ้งครบทุกองค์ พระสีวลีได้อธิษฐานขอให้ตนเป็นผู้เลิศในลาภ จากนั้นพระสีวลีก็ตั้งใจทำบุญทำทาน จวบจนหมดสิ้นอายุขัยในชาติภพนั้น มาจนถึงภพสุดท้าย พระสีวลีได้มาประสูติในครรภ์ของพระนางสุปปวาสา พระราชธิดาของพระเจ้ากรุงโกลิยะ ด้วยอำนาจทานบารมีของโอรสในพระครรภ์ ทำให้พระนางสุปปวาสามีลาภสักการะหลั่งไหลเข้ามาเป็นที่เลื่องลือ พรั่งพร้อมด้วยบรรณาการเช้าเย็นทีละ ๕๐๐ เกวียน ชาวนาคนไหนอยากเพาะปลูกได้ผลดี ก็จะนำข้าวมาให้พระนางสุปปวาสาจับ และนำไปหว่านไถ ข้าวก็จะออกรวงดี ว่ากันว่าข้าวหนึ่งรวงออกเป็นร้อยเป็นพันเมล็ด แต่พระนางสุปปวาสาก็จำต้องพบกับความยากลำบาก นั่นคือพระนางทรงตั้งครรภ์นานถึง ๗ ปี ๗ เดือน ๗ วัน บุตรไม่ยอมคลอดเสียที เมื่อใดที่พระนางปวดพระครรภ์มาก พระนางจะนึกถึงคุณของพระรัตนตรัย ความเจ็บปวดก็จะทุเลาลงบ้าง จนวันหนึ่งความเจ็บปวดของพระนาง เหมือนจะพรากชีวิตของพระนางไป จึงได้ขอให้พระสวามีไปทูลนิมนต์พระศาสดา พระพุทธเจ้าจึงได้ให้พรพระนางว่า "ขอพระนางสุปปวาสาจงมีความสุข หาโรคมิได้ จงประสูติพระกุมารผู้ปราศจากโรคเถิด" พระนางสุปปวาสาได้ให้กำเนิดทารกนามว่า 'สีวลี' แปลว่า ผู้นำความเกษมสำราญมาสู่หมู่ญาติ พระสีวลีได้มีโอกาสเข้าเฝ้าพระสารีบุตรด้วยอายุขัยเพียง ๗ วัน ก็สามารถสนทนาได้แล้ว พระนางสุปปวาสาอนุญาตให้พระสารีบุตรพาพระสีวลีออกบวช พระสารีบุตรได้สอนตจปัญจกกรรมฐาน และในขณะบวชให้พระสีวลีนึกถึงความทุกข์ในครรภ์ของพระมารดามาตลอด ๗ ปี ๗ เดือน ๗ วัน อันเกิดจากกรรมเก่าที่เคยกระทำไว้ในชาติภพก่อน เมื่อพระสารีบุตรจดมีดไปที่พระเศียร พระสีวลีได้บรรลุโสดาบัน เมื่อมีดปลงพระเกศาถึงครึ่งได้บรรลุสกทาคามี ปลงพระเกศาสามในสี่ของพระเศียรบรรลุอนาคามี พอโกนสำเร็จทั้งพระเศียร พระสีวลีได้บรรลุพระอรหันต์ในบัดนั้น พระพุทธเจ้าประทานตำแหน่งเอตทัคคะ ผู้เป็นเลิศในทางลาภ ให้แก่พระสีวลี หลังพระสีวลีออกบวชได้มีลาภสักการะปัจจัย ๔ เกิดขึ้นกับท่านมากมาย จะเดินทางไปที่ใดก็พรั่งพร้อมด้วยบริวารทุกสิ่ง ที่เป็นเช่นนี้เพราะพระสีวลีได้ตั้งความปรารถนาว่าอยากเป็นผู้มีลาภมาก และสั่งสมบุญกุศลมาโดยตลอดทุกชาติภพ จึงได้บรรลุอรหันต์เป็นพระสีวลี ที่พรั่งพร้อมด้วยความบริบูรณ์ เผื่อแผ่ไปถึงคนรอบข้าง บูชาพระสีวลี ท่านจักให้โชคลาภ มีเงินใช้ไม่ขาดมือ มีการเล่าขานเกี่ยวกับการบูชาพระสีวลีว่า สิ่งที่ควรนำมาถวายท่านคือ "น้ำผึ้ง" หากไม่สามารถถวายน้ำผึ้งได้ทุกวัน ให้กระทำการถวายน้ำผึ้งในทุกๆ วันพฤหัสบดีอย่างสม่ำเสมอ พร้อมด้วยดอกไม้ ธูปเทียน และผลไม้ที่มีสีสันสวยงาม ชื่อผลไม้มีความเป็นสิริมงคล เลือกดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมหวล หรือดอกบัวที่เป็นสัญลักษณ์สำคัญทางพระพุทธศาสนา จำนวน ๕ ดอก หรือ ๙ ดอก ใช้ธูป ๓ ดอก และเทียนเพียง ๑ เล่ม หัวใจสำคัญของการบูชาพระสีวลี คือความมานะอุตสาหะในการทำบุญด้วยจิตศรัทธาที่มีอย่างแรงกล้า ดังเช่นที่พระสีวลีได้กระทำมาในทุกๆ อดีตชาติ แม้ของที่ถวายให้จะมีราคาไม่สูง แต่จะเป็นการถวายที่ทรงคุณค่า หากของสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ผู้รับขาดแคลน เสมือนการได้หยดน้ำ เมื่ออยู่ท่ามกลางทะเลทราย หรือได้อาหารในยามหิวโหย ไร้ที่พึ่ง